Lovina!

Hallo Allemaal!

Hier weer een nieuw verhaal over mijn belevenissen afgelopen weekend in Lovina!

Vrijdag 26 November werden Seline, Carin, Naomi en ik om 10 uur opgehaald door Made Christof, onze chauffeur voor vandaag. Hij zou ons naar Lovina rijden, met verschillende stops tussendoor.
Onze eerste stop was bij de Puri Taman Ayun tempel. Deze ligt 15 km van Denpasar en schijnt een van de mooiste tempels van Bali te zijn. Daarna stapten we weer in de auto op weg naar het Bali butterfly park. Dit is de grootste van Indonesië. Er zouden meer dan duizend soorten vlinders rondvliegen, maar het viel mij wat tegen. Wel heb ik cocons gezien en vlinders die net uitgekomen zijn. Ook heb ik echt reusachtige vlinders vast gehouden en vrijgelaten. Toen weer in de auto. We reden over een weg met een mooi uitzicht over rijstvelden en stopten bij buffet restaurant Pacung om wat te eten met uitzicht over de rijstvelden. Daarna zijn we verder gereden naar de Puri Ulun Danu Batur tempel. Deze ligt in het Bratan meer. Helaas begon het op de rit hiernaartoe al te regenen! Maar we besloten, gewapend met paraplu’s, toch maar naar de tempel te gaan. Het zag er door de regen en de mist heel erg mystiek uit, erg mooi! Helaas begon het steeds harder te regenen maar toen onze paraplu’s begonnen te lekken besloten we toch maar terug naar de auto te gaan.
Onze laatste stop was eigenlijk de Gitgit waterval, maar doordat het zo hard had geregend ging dat niet meer door en bracht onze chauffeur ons rechtstreeks naar “Gede Homestay” waar we zouden verblijven. Onderweg hadden ze al een keer gesmst of we al wisten hoe laat we aankwamen, erg netjes! Hier hebben we ingecheckt en met de mensen gepraat. Dit waren erg lieve mensen en erg behulpzaam. We vertelden dat we de volgende dag de dolfijnen trip wouden doen en dat we al een mannetje daarvoor wisten, maar dat we hem nog moesten vinden. Mijn ouders waren namelijk ook in Lovina geweest en hadden daar contact gemaakt met Ketut, een man die ’s ochtends vroeg met toeristen de zee op gaat om dolfijnen te spotten. Mijn vader heeft daar de naam op zijn nieuwe boot geschilderd. Daarom vond ik het leuk om ook met hem te gaan varen.
De man van de homestay wou ons wel even naar Kalibukbuk brengen met de auto en daar even op ons wachten en weer terug brengen (gratis!). Daar aangekomen hebben we het hele strand afgelopen en daar zagen we de boot “Happiness 57” al liggen. Toen even gevraagd waar de eigenaar was en daar kwamen Ketut en Lu Santie al naar buiten. Ze vonden het heel leuk en kenden mijn ouders ook nog! Ze nodigden ons meteen bij hun thuis uit, maar doordat onze chauffeur op ons wachtte hebben we dat niet gedaan. Wel hadden we afgesproken dat we morgen met hem zouden varen. Daarna zijn we met de auto weer terug naar onze homestay gegaan. ’s Avonds hebben we bij de homestay aan het strand gegeten.

De volgende ochtend ging de wekker om 5 uur(!), want om half 6 werden we opgehaald om naar het de boot te gaan. Iets voor zessen stapten we aan boord van de “Happiness 57”. Hier hebben we een hele mooie zonsopkomst gezien. Aan het begin was het nog lekker rustig, maar later lagen er wel een stuk of 40 boten met toeristen. Als er dan dolfijnen omhoog kwamen racete die er meteen op af, waardoor de dolfijnen weer weg gingen. Ketut zei al tegen ons dat we wel wat langer zouden blijven. Nou dat heeft hij gedaan! We zijn wel een uur langer dan de meeste andere boten gebleven. Op het laatste waren we zelfs nog de enige boot op de zee! De zee was echt spiegelglad en het was lekker zonnig. Toen de andere boten weg waren kwamen de dolfijnen ook echt dicht bij de boot, zwommen ze eronderdoor en zag je hoe blij ze waren! Ze sprongen zoals ze ze dat in dolfinarium trainen, maar nu gewoon uit zichzelf. Zo mooi om te zien!! Ze zwommen in een grote groep van iets van 50 dolfijnen, met ook een paar baby’s ertussen. Op een gegeven moment zette Ketut de motor uit. Toen hoorde je alleen nog maar het geluid van water en ademende dolfijnen. Om 9 uur zijn we weer teruggevaren, toen werd het ook heel warm op de boot. Ketut vroeg of we nog meewouden naar zijn huis, dat hebben we gedaan. We werden echt heel vriendelijk ontvangen en kregen (hele lekkere) thee. Hier hebben we even met ze gepraat en in het gastenboek geschreven. Dus voor iedereen die ooit nog in Lovina komt, loop de pier helemaal af en ga op zoek naar boot nummer 57 genaamd “Happiness”.
Daarna zijn we wat gaan eten en kregen we onze scooters. Die hebben we meteen maar gebruikt, we zijn naar de boeddhistische tempel en de Banjar hotsprings geweest. In de hotsprings hebben we zelf ook nog even gezwommen. Hele aparte ervaring dat water, dat bijna even warm is als de buitenlucht. S‘avonds zijn we op de scooter naar Kalibukbuk gegaan om te eten. We vonden een leuk tentje met live muziek en zijn daar gaan zitten. Hier bleken ze ook kroketten, gehaktballen etc. op de kaart te hebben, maar wij hebben toch maar voor het Indonesische eten gekozen.

Zondagochtend was het plan om eerst even uit te slapen, maar doordat de airco ’s nachts was teruggesprongen naar 18 graden,was iedereen helemaal verkleumd en de halve nacht wakker geweest. Dus hebben we om 9 uur maar aan het strand ontbeten. Daarna zijn we op de scooter gestapt richting de Senkumpul waterval. Deze waterval staat niet op kaarten of in toeristische gidsen, er komen eigenlijk alleen locals. Mijn ouders hadden deze als tip gekregen en hebben dit weer aan mij verteld. Na een paar keer verkeerd gereden te zijn, kwamen we uiteindelijk via hele steile weggetjes, die onze scooter bijna niet op kon, uit bij de waterval. Hier hebben we beneden bij het restaurantje eerst even wat rijst gegeten. Daarna konden we beginnen aan de tocht. We hadden vanaf boven al een mooi uitzicht op de waterval. Het eerste stuk had allemaal trappen. Toen we beneden aankwamen bleek dat we door de rivier met stenen heen moesten om aan de overkant verder te kunnen. Hier na konden we verder klauteren over stenen en nog een riviertje en toen kwamen we onderaan de waterval terecht. Heel mooi! Maar ook erg nat en koud, doordat al het water opspat. Helaas was de heenweg toch leuker dan te terugweg, deze was een stuk zwaarder!
Daarna zijn we weer op de scooter gestapt, we waren net op tijd want er kwam een hele donkere lucht aan en in de verte hoorde je het al onweren! Gelukkig hebben we het verder droog gehouden!
Terug bij het huisje zijn we in de zee gaan zwemmen. We zijn er achtergekomen dat er veel zout in de zee zit en dat je dus kunt blijven drijven! Heel grappig, en dit hebben we dus uitvoerig getest.
’S avonds hebben we weer in het dorpje gegeten.

Maandag 29 november gingen we om 8 uur terug met de auto naar Denpasar. Dit was zo vroeg omdat we met de zoon van de baas van Gede homestay mee konden rijden voor een prima prijs. Onderweg een aantal (voorbereidingen voor)begrafenissen/crematies gezien. Best indrukwekkend.
Eenmaal thuis niet zo veel meer gedaan, beetje voor school gedaan, filmpje gekeken enzovoort.

Mijn volgende tripje begint waarschijnlijk vrijdag al weer, dit keer naar de Gili eilanden. Want volgende week zijn we de hele week vrij!

Geniet allemaal van de sneeuw en het schaatsen, maar laat die Elfstedentocht pas in februari komen als ik weer terug ben, die wil ik namelijk niet missen! Wel raar om dat allemaal te horen en zelf in je korte broek en hemdje rond te lopen in de warmte. Voor alle niet Grousters; een fijne Sinterklaas gewenst!

Liefs